13-11-2010, 19:15
Wszystko zaczęło się od słońca.
Żółty rower na cienkim kółku leżał obok rozkręcony i umyty.
Wiatr hulał, gnał obłoki. Światło, które nagle wszystko zalało wstrzyknęło w głąb czaszki strumyk optymizmu na przekór porze roku i pogodzie. Pojawiła się myśl-
złożyc- przesmarowac- wyregulowac- wyprowadzic- wsiąśc. Misja.
Znalazłem starą ketę pamiętającą dawne czasy i avalancha- niklowany i odchudzony sram- niby jeżdżony ale jednak mnie podkusiło. Założyłem, przejechałem szmatą- malina! Chodzi cicho aż skręca z przyjemności. Old components uber alles
Wyprowadziłem i odjechałem ściskając żółtą kierownicę jak mawiał drzewiej Olek K.
Mijając w drodze nad lubelskie Baden- Baden zasuszoną staruszkę od lat niezmiennie cisnącą swojego damkowego wheelera uśmiechnąłem się do samego siebie.
Jak Ona cudnie się skupia na tym kręceniu. Od lat. I od lat anonimowo się mijamy. Może to jej szacunek dla mojego sam na sam z rowerem? Może jest na odwrót? Nie wiem. Pewnie powody są znacznie bardziej banalne. Miejmy to w nosie.
Krzysio Em ściskając pilota zdalnie bawi się w Chołowczyca. Sam sobie kilka miesięcy wcześniej pięknie wymalował tor to i ma pełne prawo. Grupka widzów gapi się z pochylonymi głowami w małe autka ruchliwe jak szczury na wielkim głodzie.
Dośc tego pchania się pod wiatr- sram błyskawicznie się ułożył. Jest cichy, precyzyjny i autentycznie robi mi dobrze. Wracamy. Wind w plecki- jak mawiał Krzysztof Bielecki i decyzja- obiad a mieście.
Nim jednak obiad nastąpił wysłuchałem z uwagą a i nie bez większych uniesień koncertu d- moll na mocno napompomaną schwalbe i brukową kostkę- opus 64 pod dyrekcją lubelskiego bikeharmonika. Wycia nie było końca. "Owacji uczę bez słów", jak mawiał pewien bluesman- narkoman.
Tego dnia dostępna była kasza gryczana z kawałkami kury i selerowa surówa. Jest dobrze.
Jest bardzo dobrze, bo jest szansa, że wszystko to poda niedawno zatrudnione młode dziewczę o wielkich oczach i szczupłych ramionach. Różowe spinki we włosach. Czemu nie?
Niestety, obiadek podała inna pani, ktora jest tu od dawna i która jest zwyczajna. Nic to, gryczana jest świetna a kura kruchutka.
Powrót był pod wiatr a z naprzeciwka niczym niemiecka torpeda wystrzelona z u- boota gnał nikt inny jak wujek Jurek łopocząc sakwami i coś tam narzekając na aurę.
"Znów się widzimy" wycedził a grymas jego twarzy przywołał żywo wspomnienie "Stawki większej niż życie" i hauptsturmfuhrera Brunera.
Grzecznie przeprosiłem wujka obiecując, że "to byl ostatni raz". Upiekło mi się -nie było bana, nie było bicia.
A teraz niebo panocku jest czarne.
Ps. Wydarzenia wymienione w tym materiale mogły miec miejsce ale nie musiały.
Wszelkie podobieństwa do opisanych postaci i historii są przypadkowe (akurat :lol: )
Żółty rower na cienkim kółku leżał obok rozkręcony i umyty.
Wiatr hulał, gnał obłoki. Światło, które nagle wszystko zalało wstrzyknęło w głąb czaszki strumyk optymizmu na przekór porze roku i pogodzie. Pojawiła się myśl-
złożyc- przesmarowac- wyregulowac- wyprowadzic- wsiąśc. Misja.
Znalazłem starą ketę pamiętającą dawne czasy i avalancha- niklowany i odchudzony sram- niby jeżdżony ale jednak mnie podkusiło. Założyłem, przejechałem szmatą- malina! Chodzi cicho aż skręca z przyjemności. Old components uber alles
Wyprowadziłem i odjechałem ściskając żółtą kierownicę jak mawiał drzewiej Olek K.
Mijając w drodze nad lubelskie Baden- Baden zasuszoną staruszkę od lat niezmiennie cisnącą swojego damkowego wheelera uśmiechnąłem się do samego siebie.
Jak Ona cudnie się skupia na tym kręceniu. Od lat. I od lat anonimowo się mijamy. Może to jej szacunek dla mojego sam na sam z rowerem? Może jest na odwrót? Nie wiem. Pewnie powody są znacznie bardziej banalne. Miejmy to w nosie.
Krzysio Em ściskając pilota zdalnie bawi się w Chołowczyca. Sam sobie kilka miesięcy wcześniej pięknie wymalował tor to i ma pełne prawo. Grupka widzów gapi się z pochylonymi głowami w małe autka ruchliwe jak szczury na wielkim głodzie.
Dośc tego pchania się pod wiatr- sram błyskawicznie się ułożył. Jest cichy, precyzyjny i autentycznie robi mi dobrze. Wracamy. Wind w plecki- jak mawiał Krzysztof Bielecki i decyzja- obiad a mieście.
Nim jednak obiad nastąpił wysłuchałem z uwagą a i nie bez większych uniesień koncertu d- moll na mocno napompomaną schwalbe i brukową kostkę- opus 64 pod dyrekcją lubelskiego bikeharmonika. Wycia nie było końca. "Owacji uczę bez słów", jak mawiał pewien bluesman- narkoman.
Tego dnia dostępna była kasza gryczana z kawałkami kury i selerowa surówa. Jest dobrze.
Jest bardzo dobrze, bo jest szansa, że wszystko to poda niedawno zatrudnione młode dziewczę o wielkich oczach i szczupłych ramionach. Różowe spinki we włosach. Czemu nie?
Niestety, obiadek podała inna pani, ktora jest tu od dawna i która jest zwyczajna. Nic to, gryczana jest świetna a kura kruchutka.
Powrót był pod wiatr a z naprzeciwka niczym niemiecka torpeda wystrzelona z u- boota gnał nikt inny jak wujek Jurek łopocząc sakwami i coś tam narzekając na aurę.
"Znów się widzimy" wycedził a grymas jego twarzy przywołał żywo wspomnienie "Stawki większej niż życie" i hauptsturmfuhrera Brunera.
Grzecznie przeprosiłem wujka obiecując, że "to byl ostatni raz". Upiekło mi się -nie było bana, nie było bicia.
A teraz niebo panocku jest czarne.
Ps. Wydarzenia wymienione w tym materiale mogły miec miejsce ale nie musiały.
Wszelkie podobieństwa do opisanych postaci i historii są przypadkowe (akurat :lol: )
