Czas na małe streszczenie 
Wyjechaliśmy kilka minut przed czasem, wszyscy rwaliśmy się do drogi wierząc że to będzie lajcik. Do Chełma dotarliśmy w dobrej formie, trochę po płytach, trochę żużlówką, w większości jednak niezłym asfaltem, ale upał już zaczynał robić "swoje" Lody w Chełmie trochę ochłodziły, ale nasz zapał do jazdy. Wiadomo było że rozleniwią, ale w tej cenie i takie wielkie i dobre, nie sposób było przejechac obojętnie
Z Chełma wyjechaliśmy w stronę Dorohuska i pierwsze braki wody uzupełnialiśmy w sklepie obok długiego korowodu tirów. Dorohusk mienęliśmy w bardzo burzliwej atmosferze ponieważ Marcin (mani_73) chciał koniecznie granicę przekroczyć do czego cała grupa usilnie starała się nie dopuścić. Koszty całego zamieszania nie były małe, bo chcąc ratować sytuację musiałem się zatrzymac a ponieważ debiutowałem w butach SPD oczywistym było że o tym fakcie zapomnę, więc stało się to co się stać musiało. Dlaczego tylko ten beton taki twardy? Ze stłuczonym barkiem i obdartą nogą musiałem wyglądać bardzo tragicznie a współczucie grupy było tak duże że nikt nie pomyślał nawet żeby zrobić fotę tej z obiektywnego punktu widzenia bardzo komicznej sytuacji. Po Dorohusku trafiliśmy na zalew w Husynnem, małe chłodzenie stóp kilku odważnych bo reszta wolała się opalać w południowym słońcu, co później pewnie miało swoje skutki podczas dalszej wędrówki.
Znowu buty dały znac o sobie, ale tym razem mięciutki piach plaży ratował to co jeszcze było do uratowania
Przed Dubienką wdrapaliśmy się na 10-cio metrowy Kopiec Kościuszki upamiętniający jak się nie mylę jakąś bitwę pod Dubienką. Do Dubienki dojechaliśmy dokręcając nawet do 30km/h a tam uzupełnienie płynów i foty z czołgiem. Jednak uzupełnianie płynów było przyjemniejsze, ale nie wszyscy chcieli
Dzień zaczynał się kończyć a my mieliśmy dopiero połowę drogi za sobą czyli 100 km ze stu pięćdziesięciu więc nikt nie wiedział "ile jeszcze zostało"
W drodze do Horodła padła męska decyzja, omijamy Horodło i jedziemy na skróty
Decyzja bardzo rozsądna, jednogłośna aczkolwiek podjęta po długich analizach i dyskusjach Skrót okazał się przedwczesny i pokąsani przez komary, zmęczeni ale jeszcze gotowi walczyć do końca nadrabialiśmy stracone kilometry, które jednak stracone do końca nie były, bo na pewno "poszły w nogi". Dobre i to
Innymi słowy musieliśmy zawrócić, dzięki czemu dotarliśmy do hrubieszowa rezygnując jeszcze z jednego skrótu po drodze (polna droga), intuicja Jurka nie zawiodła bo ta polna mogła nas naprawdę zabić W Hrubieszowie przemknęliśmy cichaczem obok cmetarza pognaliśmy prosto do Kryłowa. Co prawda późno już było bardzo, ale skoro pojawiła się taka atrakcja jak Murawy Kserotermiczne z punktem widokowym gdzieś na wysokości Kosmowa albo wyżej to musieliśmy sobie popatrzeć tak z pół godzinki chociaż
Po odtrąbieniu sygnału do ruszania, z minami zawodu ruszyliśmy do Kryłowa który za chwilke wyłonił sie nam na trasie, jednak początek był tak długi że "pociśnięcia ile się da" nie na długo wystarczyło i trzeba było mierzyć siły na zamiary, ale i tak wpadliśmy do niegdysiejszego miasta, obecnie wsi Kryłów wywołując poruszenie wśród mieszkańców
Główna atrakcja Zamek okazał się niedostępny. Pomimo odwagi całej grupy i zapału zdobywania, po oszacowaniu zysków i strat okazało sie że zycia tracić nie warto (komary, gzy, i coś jeszcze latającego) więc pojechaliśmy prosto do źródełka. Pora była jeszcze spoko, jednak im bardziej się zbliżaliśmy do żródła tym bardziej było ciemno. Przy żródle byliśmy przed... chyba dwudziestą, może po dziewiętnastej, a może 19.30? Trudno powiedzieć bo po zaczerpnięciu wody świat zwariował. Pioruny rozszalały się i jakby celowały prosto w nas, chociaż Andrzej sprawiał wrażenie jakby chciały trafić tylko w niego Jak już każdy wodę miał w bukłaczku, burza dała za wygraną i z podniesionymi głowami udaliśmy sie na zasłużony odpoczynek w agro przejeżdżając wioskę Gotów tam i z powrotem bo niby dróżka boczna miała być oświetlona i tylko jena. W rzeczy samej taka też była, ale jakimś cudem jej nie widzieliśmy. Może emocje z walki o wodę były jeszcze zbyt silne.....
Powrót był zgoła inny, też z emocjami i też z walką o życie, ale o tym innym razem bo idę z psem.
Przepraszam za błedy i stylistyke
ps. nie wiem jak inni, ale dla mnie ten wyjazd cenię sobie właśnie ze wzgledu na trud i szacun dla wszystkich za hart ducha podczas tej wyprawy
@dyndul, miałem przygotowane 3L hipotonika plus max 2L dotankowałem czyli coś około 5L w jedną stronę oczywiście
Wyjechaliśmy kilka minut przed czasem, wszyscy rwaliśmy się do drogi wierząc że to będzie lajcik. Do Chełma dotarliśmy w dobrej formie, trochę po płytach, trochę żużlówką, w większości jednak niezłym asfaltem, ale upał już zaczynał robić "swoje" Lody w Chełmie trochę ochłodziły, ale nasz zapał do jazdy
. Wiadomo było że rozleniwią, ale w tej cenie i takie wielkie i dobre, nie sposób było przejechac obojętnie Z Chełma wyjechaliśmy w stronę Dorohuska i pierwsze braki wody uzupełnialiśmy w sklepie obok długiego korowodu tirów. Dorohusk mienęliśmy w bardzo burzliwej atmosferze ponieważ Marcin (mani_73) chciał koniecznie granicę przekroczyć do czego cała grupa usilnie starała się nie dopuścić. Koszty całego zamieszania nie były małe, bo chcąc ratować sytuację musiałem się zatrzymac a ponieważ debiutowałem w butach SPD oczywistym było że o tym fakcie zapomnę, więc stało się to co się stać musiało. Dlaczego tylko ten beton taki twardy? Ze stłuczonym barkiem i obdartą nogą musiałem wyglądać bardzo tragicznie a współczucie grupy było tak duże że nikt nie pomyślał nawet żeby zrobić fotę tej z obiektywnego punktu widzenia bardzo komicznej sytuacji. Po Dorohusku trafiliśmy na zalew w Husynnem, małe chłodzenie stóp kilku odważnych bo reszta wolała się opalać w południowym słońcu, co później pewnie miało swoje skutki podczas dalszej wędrówki.
Znowu buty dały znac o sobie, ale tym razem mięciutki piach plaży ratował to co jeszcze było do uratowania
Przed Dubienką wdrapaliśmy się na 10-cio metrowy Kopiec Kościuszki upamiętniający jak się nie mylę jakąś bitwę pod Dubienką. Do Dubienki dojechaliśmy dokręcając nawet do 30km/h a tam uzupełnienie płynów i foty z czołgiem. Jednak uzupełnianie płynów było przyjemniejsze, ale nie wszyscy chcieli
Dzień zaczynał się kończyć a my mieliśmy dopiero połowę drogi za sobą czyli 100 km ze stu pięćdziesięciu więc nikt nie wiedział "ile jeszcze zostało"
W drodze do Horodła padła męska decyzja, omijamy Horodło i jedziemy na skróty
Decyzja bardzo rozsądna, jednogłośna aczkolwiek podjęta po długich analizach i dyskusjach
Skrót okazał się przedwczesny i pokąsani przez komary, zmęczeni ale jeszcze gotowi walczyć do końca nadrabialiśmy stracone kilometry, które jednak stracone do końca nie były, bo na pewno "poszły w nogi". Dobre i to Innymi słowy musieliśmy zawrócić, dzięki czemu dotarliśmy do hrubieszowa rezygnując jeszcze z jednego skrótu po drodze (polna droga), intuicja Jurka nie zawiodła bo ta polna mogła nas naprawdę zabić
W Hrubieszowie przemknęliśmy cichaczem obok cmetarza pognaliśmy prosto do Kryłowa. Co prawda późno już było bardzo, ale skoro pojawiła się taka atrakcja jak Murawy Kserotermiczne z punktem widokowym gdzieś na wysokości Kosmowa albo wyżej to musieliśmy sobie popatrzeć tak z pół godzinki chociaż Po odtrąbieniu sygnału do ruszania, z minami zawodu ruszyliśmy do Kryłowa który za chwilke wyłonił sie nam na trasie, jednak początek był tak długi że "pociśnięcia ile się da" nie na długo wystarczyło i trzeba było mierzyć siły na zamiary, ale i tak wpadliśmy do niegdysiejszego miasta, obecnie wsi Kryłów wywołując poruszenie wśród mieszkańców
Główna atrakcja Zamek okazał się niedostępny. Pomimo odwagi całej grupy i zapału zdobywania, po oszacowaniu zysków i strat okazało sie że zycia tracić nie warto (komary, gzy, i coś jeszcze latającego) więc pojechaliśmy prosto do źródełka. Pora była jeszcze spoko, jednak im bardziej się zbliżaliśmy do żródła tym bardziej było ciemno. Przy żródle byliśmy przed... chyba dwudziestą, może po dziewiętnastej, a może 19.30? Trudno powiedzieć bo po zaczerpnięciu wody świat zwariował. Pioruny rozszalały się i jakby celowały prosto w nas, chociaż Andrzej sprawiał wrażenie jakby chciały trafić tylko w niego
Jak już każdy wodę miał w bukłaczku, burza dała za wygraną i z podniesionymi głowami udaliśmy sie na zasłużony odpoczynek w agro przejeżdżając wioskę Gotów tam i z powrotem bo niby dróżka boczna miała być oświetlona i tylko jena. W rzeczy samej taka też była, ale jakimś cudem jej nie widzieliśmy. Może emocje z walki o wodę były jeszcze zbyt silne..... Powrót był zgoła inny, też z emocjami i też z walką o życie, ale o tym innym razem bo idę z psem.
Przepraszam za błedy i stylistyke
ps. nie wiem jak inni, ale dla mnie ten wyjazd cenię sobie właśnie ze wzgledu na trud i szacun dla wszystkich za hart ducha podczas tej wyprawy
@dyndul, miałem przygotowane 3L hipotonika plus max 2L dotankowałem czyli coś około 5L w jedną stronę oczywiście
Pozdrawiam
http://www.flickr.com/photos/rob006/938 ... 4838921752
Nie ma to jak poczuć moc :mrgreen: :-P
A tak poważnie, wielki szacunek dla wszystkich :-) mam nadzieję, że przyjdzie okazja na powtórkę :mrgreen:
Nie ma to jak poczuć moc :mrgreen: :-P
A tak poważnie, wielki szacunek dla wszystkich :-) mam nadzieję, że przyjdzie okazja na powtórkę :mrgreen:
"Wolę być samotnym wilkiem, niż płaszczącym się psem." George Orwell
CD.
Po trudach dnia, grillu na którym były obiecane ziemniaczki obiecane przez właścicielkę i grillowane ryby złapane przez Marcina (Marcin szacun za operatywność, chylę czoła) oraz ostatnim już tego dnia uzupełnianiu płynów poczłapaliśmy spać jak dzieci, tzn ja, inni chyba też do rana nie siedzieli
Z rana pobudkę zrobił jakiś budzik ale nikt nie chciał (nie wiedziec czemu) go wyłączyć. Poranna kawa i jajecznica z wiejskich jajek poprawiła chumory wszystkim, słoneczko ładnie już świeciło i wcale nie zanosiło się na zimny dzien Gospodarz zabawiał nas opowieściami przeróznymi, z przeróżnym skutkiem i tak czas zleciał do ostatniego zdjęcia wspólnego i ruszenia w drogę, daleką i cięzką, ale z nowymi siłami i nowymi pomysłami.
Po ruszeniu z Masłomęcza, z pełnymi brzuchami, bukłakami, bidonami, ale pustymi pęcherzami ruszyliśmy w kierunku K74 co zajęło nam dosłownie chwilkę i pognaliśmy na rabarbar a właściwie kompot z rabarbaru na który zapraszał nas do swojej mamy Marcin.
Jako że Marcin operatywnym facetem wielce jest, wykombinował to tak że niby jedziemy na kompot co by płyny uzupełnić a na miejscu okazało się że uczta iście królewska na nasz czeka. (znowu chyle czoła Marcinie) I tak zjedliśmy obiad na drugie śniadanie, udka z ziemniaczkami i mizerią oraz dla "spróbowania" wielka micha pierogów ruskich (pycha)
Z ciężkim sercem ruszaliśmy w drogę po uwiecznieniu tej błogiej chwili na zdjęciu.
Przed Zamościem (jakieś 20 km) gnaliśmy po ładnej nawierzchni bacznie obczajając (jak zwykle zresztą) czy wszyscy są, czy cali i zdrowi, ale ze drowiem wiadomo, ciężko wylukać i trochę nam Janusz zaczął siły tracić nie skarżąc się tylko kręcił ile trzeba było. Dobrze że Jurek zaalarmował sytuację i mogliśmy odpocząć dłuższą chwilkę co wszystkim potrzebne a nie tylko Januszowi było Po reanimacji Januszowego roweru (łańcuch już tego nie wytrzymywał) i złapaniu oddechu, po wielu naciskach i tłumaczeniach Janusz zgodził się na powrót z Zamościa pociągiem w asyście..... Jurka, hat-trick dla Jurka, trzy razy dał wyraz odpowiedzialności. Jurku jesteś wielki
Ruszyliśmy do Zamościa, droga nie była zbyt uciążliwa, ale brzuchy trochę tak. Mało wchłoneliśmy batoników i innych węglowodanów a na myśl o białku w takim słońcu robiło się ....brrrr chociaż te pięć jajek w sakwie Marcina ugotowanych na twardo kuszęce były. MIałem się o nie upomnieć i w końcu zapomniałem, szkoda.
W Zamościu na skrzyżowaniu zonk, przyszła kolej na Tomasza który musiał zapłacić za jazdę w butach SPD. Twardy upadek, rozwalona łydka zębami koła zębatego.
Całe szczęście że byliśmy w pobliżu Straży Miejskiej która stanęła na wysokości zadania i udzieliła pierwszej pomocy w postaci bandaża a nie mandatu Wszyscy w tym czasie już zajadali się zamojskimi lodami a ja z Tomaszem i Robertem postanowiliśmy z lodów zrezygnować na poczet przyszłego uzupełniania płynów w przydrożnym sklepiku gdzieś na trasie
Ostatnie zdjęcia na placu, pożegnianie z Januszem i Jurkiem i w drogę.
Ruszyliśmy z kopyta, trochę pewnie za szybko bo upał nie ustawał a siły konczyły sie szybciutko, tylko Ania, niezmordowana co chwilę wyskakiwała na czoło ciągnąc grupę dalej. Marciny też dostawali jakiegoś powera w pewnym momencie, im bliżej domu tyl szybciej się jechało. I tak dojechaliśmy do Lublina bez poruszenia wśród miejscowych tak jak to było w Kryłowie
Jak o czymś zapomniałem lub kogoś pominąłem to przepraszam.
Fajnie było i już dzisiaj nogi się rwą do takiego wyjazdu pomimo zakwasów
Po trudach dnia, grillu na którym były obiecane ziemniaczki obiecane przez właścicielkę i grillowane ryby złapane przez Marcina (Marcin szacun za operatywność, chylę czoła) oraz ostatnim już tego dnia uzupełnianiu płynów poczłapaliśmy spać jak dzieci, tzn ja, inni chyba też do rana nie siedzieli
Z rana pobudkę zrobił jakiś budzik ale nikt nie chciał (nie wiedziec czemu) go wyłączyć
. Poranna kawa i jajecznica z wiejskich jajek poprawiła chumory wszystkim, słoneczko ładnie już świeciło i wcale nie zanosiło się na zimny dzien Gospodarz zabawiał nas opowieściami przeróznymi, z przeróżnym skutkiem i tak czas zleciał do ostatniego zdjęcia wspólnego i ruszenia w drogę, daleką i cięzką, ale z nowymi siłami i nowymi pomysłami.Po ruszeniu z Masłomęcza, z pełnymi brzuchami, bukłakami, bidonami, ale pustymi pęcherzami ruszyliśmy w kierunku K74 co zajęło nam dosłownie chwilkę i pognaliśmy na rabarbar a właściwie kompot z rabarbaru na który zapraszał nas do swojej mamy Marcin.
Jako że Marcin operatywnym facetem wielce jest, wykombinował to tak że niby jedziemy na kompot co by płyny uzupełnić a na miejscu okazało się że uczta iście królewska na nasz czeka. (znowu chyle czoła Marcinie
) I tak zjedliśmy obiad na drugie śniadanie, udka z ziemniaczkami i mizerią oraz dla "spróbowania" wielka micha pierogów ruskich (pycha)Z ciężkim sercem ruszaliśmy w drogę po uwiecznieniu tej błogiej chwili na zdjęciu.
Przed Zamościem (jakieś 20 km) gnaliśmy po ładnej nawierzchni bacznie obczajając (jak zwykle zresztą) czy wszyscy są, czy cali i zdrowi, ale ze drowiem wiadomo, ciężko wylukać i trochę nam Janusz zaczął siły tracić nie skarżąc się tylko kręcił ile trzeba było. Dobrze że Jurek zaalarmował sytuację i mogliśmy odpocząć dłuższą chwilkę co wszystkim potrzebne a nie tylko Januszowi było
Po reanimacji Januszowego roweru (łańcuch już tego nie wytrzymywał) i złapaniu oddechu, po wielu naciskach i tłumaczeniach Janusz zgodził się na powrót z Zamościa pociągiem w asyście..... Jurka, hat-trick dla Jurka, trzy razy dał wyraz odpowiedzialności. Jurku jesteś wielki Ruszyliśmy do Zamościa, droga nie była zbyt uciążliwa, ale brzuchy trochę tak. Mało wchłoneliśmy batoników i innych węglowodanów a na myśl o białku w takim słońcu robiło się ....brrrr
chociaż te pięć jajek w sakwie Marcina ugotowanych na twardo kuszęce były. MIałem się o nie upomnieć i w końcu zapomniałem, szkoda.W Zamościu na skrzyżowaniu zonk, przyszła kolej na Tomasza który musiał zapłacić za jazdę w butach SPD. Twardy upadek, rozwalona łydka zębami koła zębatego.
Całe szczęście że byliśmy w pobliżu Straży Miejskiej która stanęła na wysokości zadania i udzieliła pierwszej pomocy w postaci bandaża a nie mandatu
Wszyscy w tym czasie już zajadali się zamojskimi lodami a ja z Tomaszem i Robertem postanowiliśmy z lodów zrezygnować na poczet przyszłego uzupełniania płynów w przydrożnym sklepiku gdzieś na trasie Ostatnie zdjęcia na placu, pożegnianie z Januszem i Jurkiem i w drogę.
Ruszyliśmy z kopyta, trochę pewnie za szybko bo upał nie ustawał a siły konczyły sie szybciutko, tylko Ania, niezmordowana co chwilę wyskakiwała na czoło ciągnąc grupę dalej. Marciny też dostawali jakiegoś powera w pewnym momencie, im bliżej domu tyl szybciej się jechało. I tak dojechaliśmy do Lublina bez poruszenia wśród miejscowych tak jak to było w Kryłowie
Jak o czymś zapomniałem lub kogoś pominąłem to przepraszam.
Fajnie było i już dzisiaj nogi się rwą do takiego wyjazdu pomimo zakwasów
Pozdrawiam
Zdjęcia (wersja odchudzona - ok 100 sztuk): http://www.flickr.com/photos/rob006/set ... 4845763049
Co do płynów - pierwszego dnia coś ok 5l, drugiego już nie liczyłem
. Pogoda na pewno takim wycieczkom nie służyła, ale chyba nikt nie żałuje że pojechał. ;]
Co do płynów - pierwszego dnia coś ok 5l, drugiego już nie liczyłem
. Pogoda na pewno takim wycieczkom nie służyła, ale chyba nikt nie żałuje że pojechał. ;]
mariobiker napisał(a):http://www.flickr.com/photos/rob006/9389...4838921752
Nie ma to jak poczuć moc :mrgreen: :-P
A tak poważnie, wielki szacunek dla wszystkich :-) mam nadzieję, że przyjdzie okazja na powtórkę :mrgreen:
Mario, powtórka będzie za rok, ale wyjazd pewnie o godz 7:00 lub 8:00 a nie o 9:00
Pozdrowienia z West Midlands
Pozdrawiam
Super fotki Artur :-)
"Wolę być samotnym wilkiem, niż płaszczącym się psem." George Orwell
aqu napisał(a):Hehe, miałem chwilowo zagięty umysł a nie czasoprzestrzeńPrzy takich temperaturach jakie wtedy panowały chyba wszystko było możliwe ;-)
"Wolę być samotnym wilkiem, niż płaszczącym się psem." George Orwell